Początkowo świątynia była drewniana z jedną kopułą i wysoką dzwonnicą. Do połowy XIX wieku kult odbywał się zgodnie z obrządkiem greckokatolickim. Po powstaniu szlachty białoruskiej przeciwko carskiemu rządowi (1831–1833) wiara unicka została zakazana, cały kościół otrzymał rozkaz przejścia na obrzęd prawosławny. W 1849 r ksiądz Kachanovsky Konstantin zostaje wysłany do pałacu. Mówi o odbudowie świątyni. Na początku lat 60. XIX w. Przyznano fundusze i zaprojektowali świątynię grodzieńscy architekci Mikhailovsky. Poprzednia drewniana świątynia została przeniesiona na cmentarz w formie kaplicy. W czerwcu 1883 r. Rozpoczęła się budowa nowego kościoła, który trwał 3 lata. Wolumetryczno-przestrzenna kompozycja składa się z dwupoziomowej dzwonnicy, ćwiartki podobnej do sześcianu głównej objętości i prostokątnej pod względem absydy. Dzwonnica jest zamknięta fasetowaną sferyczną kopułą z głowicą, głównym tomem jest dach dwuspadowy i cebulasta kopuła na ośmiokątnym bębnie. W wystroju zewnętrznym stosuje się profilowane gzymsy i fryzy, boniowane krawędzie i panele łukowych otworów okiennych.