Na cmentarzu we wsi Gorka, na wzgórzu w lesie, znajdują się kamienie głazowe. Trzy ogromne kamienie uformowały łuk. W promieniu 2 metrów od łuku znajduje się czwarty kamień głazowy. Ludzie nazywali to „kamienną bramą” lub „łukami”. Wysokość kamieni wynosi 2 metry 46 centymetrów, szerokość 3 metry. Kamienie pokryte są mchem. Formowanie tej skały wiąże się z zlodowaceniem Sozh, które miało miejsce 220-130 tysięcy lat temu i zajmowało nasze terytorium. Pod wpływem wody i wysokiego ciśnienia lodu skały osadowe tworzyły kamienie głazowe. Miejscowa ludność uważa kamienie za święte. Legendy i legendy o kamieniach mówią nam, że od niepamiętnych czasów ludzie przychodzili do kamieni, aby wyleczyć się z chorób. Przejdź pod „kamienną bramą”, a choroba zniknie. To prawda, że ​​tylko porządni ludzie i ci, którzy przybyli z wiarą w uzdrowienie, leczą kamienie. A z powodu złych ludzi kamienie za każdym razem wyrastają kilka centymetrów w ziemię. Kiedyś „kamienna brama” była tak wysoka, że ​​jeździec mógł swobodnie jeździć pod nimi. W dawnych czasach w Dzień Świętego Jerzego odbywały się tutaj zatłoczone wakacje z zawodami jeździeckimi. Jeźdźcy, którzy zgromadzili się z całej okolicy, musieli prześlizgnąć się przez bramę. Ta tradycja sięga czasów wojny północnej, kiedy Piotr I jechał powozem pod kamienną bramą. Istnieje legenda, że ​​kamienie były bramami starego kościoła. Pewnego razu pan postanowił wyleczyć swojego ślepego psa. Jechał trzykrotnie na koniu pod kamieniami, a jego pies pobiegł za nim. Uraził więc święte kamienie, po czym zaczęły osiadać w ziemi. Z majestatycznych niegdyś bram znajdował się tylko niewielki otwór, w którym można było się czołgać. Inną cudowną właściwością „kamiennej bramy” jest to, że czasami woda zaczyna wyciekać z kamieni. Ludzie mówią: „Kamienie płaczą”. Ludzie używają zebranej wody do leczenia różnych chorób. Obok niezwykłych kamieni była kiedyś cerkiew. Niestety nie przetrwał do naszych czasów. Wiele lat później na tym miejscu zbudowano kaplicę.